NAPASAPO sa dibdib si Divine Joy nang maibaba ang telepono. Tla na napatingin kay Yosef na nasa kanyang harapan ngayon.


    "Are you ok?" tanong muli ni Yosef sa kanyang secretary. Agad siyang lumabas upang kamustahin ito nang mman na tinawagan ito ng kanyang Ninang Lydia at pinam na nasa Hospital si Marie. "Hey!" Niyugyog na nito ang balikat ng dga dahil parang natuod na ito sa kinatatayuan.


    "A-ang kapatid ko!" Nauutal na wika nito at nag-unahan sa pagpatak ang mga luha sa mata.


    "Huminga ka muna ng mlim," agad na inabotan ito ng binata ng tubig. Parang tinusok ng karayom ang kanyang dibdib nang makitang umiiyak si Joy.


    "Kangan kong puntahan ang kapatid ko, baka napaano na siya!" Nanginginig ang kamay na inabot ang bag at hindi pinansin ang inaabot ng binata.


    "Samahan na kita," maagap na inlayan ito ni Yosef dahil parang mabuwag sa pagkatayo.


    Patuloyng na lumuluha si Joy habang nasa daan. Mabilis ang pagpatakbo ni Yosef ng sasakyan kung kaya thirty minutesmang ay naroon na s sa isang mki at pribadong hospital. Nagtataka man kung bakit t kla ng amo ang buong mag-anak ng kapatid ay hindi na siya nagtanong. Mas importante sa kanya ngayon ang makita ang kapatid at mman ang sakit nito.


    Pagkabukas ng pinto ay agad na sinalubong ni Joy ang manggagamot. "Doc, kumusta po ang kapatid ko?"


    "Ikaw ba ang kanyang kakambal?" Pinakatitigan ng doctor ang mukha ng kaharap.


    "Ako nga po, okayng po ba siya?"


    "Sa ngayon ay ok na siya, pero hindi ko masasabi kung hanggang kan nang itatagal ng buhay niya. Mahaba na siguro ang limang buwan." Malungkot na tugon ng doctor. Pakiramdam ni Joy ay namanhid ang buo niyang katawan at para siyang nabingi.


    "Hinahanap ka niya, maari ka nang pumasok sa loob." Dugtong pa nito at wng idea na wng m ang kaharap tungkol sa sakit ng kapatid nito.


    "Sa-sandali po, ano ang pinagsasabi mong hindi na tatagal ang kapatid ko?" Garalgal ang boses na hinawakan sa braso ang Doctor.


    Mabilis na npitan ni Lydia ang dga at td nito ay lumuluha rin.


    "Joy, patawarin mo kami kung inilihim namin ito sa iyo dahil iyon ang gusto ng kapatid mo. Sana maunawaan mo at-"


    "Hindi totoo iyan!"


    Tigmak ng luha ang pisngi ng dga. Hindi na natapos ni Lydia ang iba pang paliwanag dito dahil nagw na ang dga.


    "Joy, baka marinig ka ng kapatid mo,lomang siya masasaktan." Awat ni Yosef sa dga at pilit na pinatatayo nang umupo ito sa sahig habang umiiyak.


    "m mo rin ang tungkol dito at kla mo siya noon pa?" galit ang makikita ngayon sa mukha ng luhaang dga.


    "Teka, mali ka sa iyong iniisip!" Gusto pa sanang magpaliwanag ni Yosef ngunit bing tumayo ito at pinagtutkan siya pyo.


    "Bakit ninyo ako pinagkakaisahan? Bakit ninyo inilihim sa akin ang sakit ng kapatid ko? Bakit?" Nagsisigaw dahil sa sama ng loob at galit si Joy. Parang sasabog ang kanyang dibdib sa pinaghalong emosyon kung hindi siya sisigaw. "Hija, huminahon ka!" Tumulong na rin sa pag-awat dito ang ina ni Yosef. Awang-awa s sa dga na hindi na ininda ang hitsura nang mga oras na iyon.


    "Joy!"


    Panabay na sigaw ng mga naroon nang mawn ng my ito. Mabuti nang at naging maagap si Yosef sa pagsalo dito.


    Agad na din sa kabng silid si Joy at sinuri ng doctor.


    "Normalmang ang pagkaw ng kanyang my dahil sa nabi sa pangyayari kanina." Paliwanag ng doctor na siyang sumuri sa dga. "Smat, Doc," ani Yosef na siyang naiwan upang bantayan ang dga.


    "Ngayon ka niya lubos na kangan kaya huwag mo siyang iwan." Payo pa ng manggagamot sa pag-ak na kasintahan siya ng dga.


    Hindi na ito itinama ni Yosef, nang makbas ang doctor ay umupo siya sa tabi ng kama ng dga. Tulog pa rin ito ngunit bakas ang lungkot sa mukha nito. May bahagi sa kanyang puso na hindi kaya makita ito na malungkot habang buhay at mamuhay ng tuluyan sa loob ng kumbento.


    Inayos niya ang pagkapatong ng eyess ni Joy sa isang maliit na table na naroon. "Ikaw po muna ang bah sa kanya, puntahan kong si Marie." Pam ni Yosef sa kanyang Ninang Lydia nang pumasok ito sa loob.


    "Pinapatawag ka nga niya kung kaya ako narito." Malungkot na sagot ng ginang.


    Napabuntonghininga siya bago sinulyapan muli ang natutulog na dga bago tuluyang umalis.


    "Kumusta siya?" Matay na tanong ni Marie pagkakita sa binata.


    "Still sleeping," maiksing sagot nito at umupo sa isang upuan na naroon.


    "Ito ang kinatatakotan ko na mangyari, mas matanggap ko pa na maw na ako sa mundong ito keysa sa makita siyang malungkot at hindi matanggap na aalis na sa mundong ito." Nakapikit ang mga mata na wika ni Marie habang umiiyak. "Tutuparin ko na ang nais mo para sa kanya."


    Bing napamt ng mata si Marie sa narinig. "Gagawin mong ba iyan dahil sa hiling ng taong mpit nang mamatay o dahil sa awa sa kanya?"


    "Gusto ko na maging payapa ang iyong kalooban sa mga araw na nlabi mo pa sa mundong ibabaw. I feel something special for her also at sapat na siguro iyan na dahn upang hindi mo isipin na sasamanthin komang ang kanyang kahinaan." Seryoso ang mukha ng binata na nakatingin sa kausap.


    "Thank you!" Malugod na pasasmat ni Marie dito. Ang lungkot ay bahagyang napalitan na ng saya. Isa nang ang gusto niyang mangyari, ang matanggap ng kapatid na iiwanan na niya ito habangbuhay.


    Tamang na hinawakan ni Yosef ang kamay ng kaibigan nang bing bumukas ang pinto. Humahangos na pumasok doon si Divine Joy.


    "Kapatid ko!" Nag-uunahan na naman sa pagtulo ang luha ni Joy nang makita ang mapung mukha ng pinakamamahal na kapatid. Kanina pa niya hinihiling maging sa pagtulog na sana ay panaginipng anghat ng ito.


    "Ate, patawad!" Humagulhol na rin ng iyak si Marie.


    Umiwas ng tingin sa dwa ang binata at wng pam na iniwan muna ang mga ito. Hindi niya m kung para kanino ang sakit na naramdaman dahil sa tagpong nakikita.


    "Bakit hindi mo agad sinabi sa akin? Sana ay naipagamot agad kita at nagaan!" Mahigpit ang yakapan n habang umiiyak.


    "Patawad, Ate, huli na anghat nang matusan ang sakit ko. Ayaw kong gumastos pa na m ko namang w din mangyayari. Mas mahga ka sa akin at gusto ko na nasa maayos kang buhay bago kita iwan." Gumanti ito ng mas mahigpit na yakap sa kapatid.


    Lalong lumakas ang iyak ni Joy habang umiiling. Hindi matanggap ang kgayan ng kapatid ngayon.


    "Huwag mo sng sisihin, Ate, kagustohan ko na itago sa iyo anghat noong una dahil ayaw kong makita mo akong naghihirap sa aking sakit." Muling wika nito at pinaliwanagan ang kapatid.


    Kahit sinabi na ni Marie anghat ay hindi pa rin naw ang sama ng loob nit. Maging sa kanyang amo na mas nauna pang nman ang tungkol sa sakit ng kapatid at pagkatus na may kakambal siya.


    "Ate, please kausapin mo na si Yosef." Panunuyo ni Marie sa kapatid nang hindi nito mang tapunan ng tingin si Yosef na naroon na sa loob dahil pinatawag niya.


    "Hayaan mo nang muna siya Marie, naintindihan ko siya." Nakakaunawa na ngumiti ito sa kaibigan.


    "Pakihatid nang siya Sef sa bahay pagka-uwi."


    "Hindi ako uuwi, ditong ako at hindi na ako papasok sa trabaho dahil agaan kita." Matigas na tanggi ni Joy sa kagustohan ni Marie.


    "Huwag mong gawin iyan Ate, please! Ito ang ayaw ko na mangyari kung kaya ayaw ko na mman mo noon ang sakit ko." Malungkot na turan ni Marie.


    Si Yosef ay kinakabahan na baka totohanin ni Joy ang sinabi. Paano niya matupad ang pinangako kay Marie kunglayo ito sa kanya?


    "W ng dahn pa upang manatili ako bng secretary niya." Inirapan muna nito anglaki bago humarap muli sa kapatid. "m mo na dahilng sa iyo kung bakit ako napadpad sa lugar na iyon." Muling nalungkot na tumitig sa kapatid. "Ate, ak ko ba hindi mo na palungkotin ang araw ko m sa araw na ito?" pinalungkot palo ni Marie ang mukha upang makunsensya ang kapatid.


    "Hindi ka ba masaya na ditong ako sa iyong tabi at mag-aga sa iyo?" Buong pagmamahal na hinaplos ang unti-unting nlagas na buhok ng kapatid.


    "S ang umako sa gastusin ko dito sa hospital dahil ubos na ang pera n Mama." Naisip na idahn ni Marie upang mapilitan ang kapatid na manatili sa trabaho at nang makla pa nito ng husto si Yosef.


    Nakasimangot na lumingon ito sa binata na nakangiti na ngayon sa kanya. "Paano kita mabayaran?"


    Tumingin muna ng palihim kay Marie ang binata bago sinagot ang tanong ni Joy. Nakangiti na tumango ito na sng ang nakakaintindi kung ano ang ibig nitong sabihin.


    "Hindi naman ako naniningil pero kung mapilit ka at ayaw mong tumanaw ng utang na loob, ok na sa akin na manatili kang secretary ko habangbuhay." Nakangiting sagot niya dito.


    "Ano? Sobra naman yata ang habangbuhay? Para naman akonh maging bnggo niyon?" remo ng dga.


    "Ate, maganda ang alok niya sa iyo, mahirap din maghanap ng matinong trabaho ngayon. Makakatulong din iyan upang matulongan mo at maipagpatuloy ang pagkupkop sa mga batang pboy sa kalye katd natin noon." Sabat ni Marie sa pag-uusap ng dwa.Text ? by N0ve/lDrama.Org.


    W na ngang nagawa si Joy kundi ang manatili sa trabaho. Tama ang kapatid, ayaw niyang pati ang kumbento ay maw sa kaniya. Sobra pa rin siyang nasasaktan sa kgayan ng kapatid ngayon. Pero kangan niyang pakatatag at huwag na ipakita dito ang tunay na saloobin upang hindi ito malungkot.


    Pinagpasmat namang niya at okng sa amo na um-absent siya pgi sa trabaho upang magan ang kapatid at sinasamahan pa siya ng binata minsan.